Al
principio del embarazo cuando otras embarazadas me comentaban que se pasaban
los días llorando por cualquier cosa me parecía horrible. ¡No puedes hacer eso! ¡¡Tienes que ser
feliz por el bebé, ya que él lo nota!!
Claro,
yo no soy llorona y para mí era muy fácil decirlo.
Pero
desde hace unas semanas las tornas han cambiado. No lloro al ver una película o
al ver la ecografía del bebé y en cambio sólo que note que mi pareja está
disgustada conmigo me hundo en la más profunda de las tristezas... ¡Y no puedo
evitarlo aunque piense que no es bueno para el bebé!
Supongo
que los continuos días grises de este eterno invierno polaco se han aliado con
mis disparadas hormonas y me juegan estas malas pasadas.
Según
parece 7 de cada 10 embarazadas dicen sentir cambios de humor durante el
embarazo. De hecho, no se cuales son los niveles de progesterona
normales en un una embarazada pero en mi última revisión salió que estaba como
unas 50 veces por encima de lo normal. -¡La prueba de que el embarazo va bien!-
Nos dijo el ginecólogo mirando el resultado del análisis de orina y esbozando una
gran sonrisa de oreja a oreja.
-Anda,
¡que gracia!- Pensamos en cambio nosotros dos rechinando un poco los dientes.
Por lo que he leído sobre el tema se aconseja evitar el azúcar, el chocolate y la cafeína. El
consumo de estos productos lejos de remediar estos repentinos cambios de humor
pueden agravarlos. Una buena dieta, ejercicio, un buen descanso y poder confiar
en alguien tus preocupaciones ayudan a superar estos cambios de humor.
Todo muy bonito pero cuando te lo curras todo lo que puedes pese a encontrarte
mal e ir cansada y un poco estresada, sólo falta la más leve insinuación de que
algo no lo has hecho bien para que vengan a visitarte todos tus fantasmas y te
hundas.
Si
no soy capaz de hacerlo bien ahora ¿cómo lo voy a hacer cuando venga el bebé? -Pues todo lo buenamente que puedas- Te dices cuando
estas bien, pero cuando sale el batallón de hormonas al terreno de juego realmente
no puedes parar de llorar.
Yo tampoco soy nada llorona y de momento el embarazo ¡no ha conseguido afectarme en ese sentido! Pero claro acabo de cumplir sólo 11 semanas y a saber cuándo pueden asaltarme a traición las hormonas, así que conviene estar preparada para no tomarnos estos cambios de humor muy a pecho y saber que es una etapa tontuna y pasajera ¡Pronto volveremos a ser nosotras mismas!
ResponderEliminarYo pensaba que me había salvado de ellas pero veo que nadie está a salvo. ¡¡Atacan a traición!! ¡hehe!
Eliminar¡Un abrazo!
Yo em sentia especialment sensible en els tres embarassos. Però el darrer... em passava exactament el que t'està passant ara a tu. En el meu cas, m'afectava tot el que deia la meva parella, ni que fos en broma. A sobre, vaig començar a sentir-me poca cosa, que tot ho feia malament i que no me'n sortiria, amb el nadó i dues nenes tan petites. Miraculosament, va ser tenir el nen, i tornar a ser jo mateixa. Fins i tot havia anat a una psicòloga d'embarassades que hi havia a l'hospital i, tal com em va dir ella, se'm va passar en un plis-plas un cop va néixer el nen.
ResponderEliminarNo sé quin consell donar-te, perquè crec que és un estat d'ànim que no es pot controlar, les hormones porten la batuta.
Una abraçada i ànims!
El teu comentari és el millor consell!!
EliminarPer mi es genial saber que no sóc la única i que tothom diu que es temporal .)
Suposo que quan més ataquen les hormones es en els moments en que patim algun tipus d'estres i baixem la guàrdia per a que ens vinguin a visitar tots els fantasmes.
Una abraçada i gracies pel comentari
Montse, no sabía que estabas embarazada, se nota que llevo poquito por aquí.
ResponderEliminarA combatir esas hormonas, no puedo decirte más, nunca he estado embarazada. Espero que disfrutes muchísimo de esta etapa. Te mando un besazo enorme!
Pues sí, con el bombo que voy a todas partes (bueno, por ahora bombín)
EliminarIntento disfrutar todo lo que puedo y la verdad es que el blog me ayuda mucho.
Un abrazo guapa y muchas gracias por tu apoyo
Ánimo.
ResponderEliminarAunque siempre asociamos llorar con algo malo, intentamos tragar el llanto, llorar puede ser muy liberador y necesario. Llora cuando lo necesites y cuanto necesites si es lo que te pide el cuerpo; lo mejor es evitar la tristeza y buscar sentirse mejor, no transmitir strees al bebé y estar lo más relajado posible, del modo que sea. Las hormonas tienen su papel en todo esto.
Sí, la verdad es que yo soy de esas que les mola hacerse las duras y se les queda el llanto atravesado en la garganta como una piedra pero ahora me doy rienda suelta ¡haha! Como tu dices la tristeza no es mala si es lo que se necesita, para que haya día ha de haber noche, sino todo sería un rollo .P
EliminarMuchas gracias por tu comentario ,)
Yo también tengo todos estos síntomas desde que me quitaron un ovario... ¡malditas hormonas! Pero cuando nazca el bebé se te pasará!
ResponderEliminarSe supone que si están ahí debe ser porque son buenas para nosotras... pero que sofocos nos hacen pasar en su momento ¡haha!
EliminarMuchas gracias por tu comentario, espero hablar más contigo por aquí y un fuerte abrazo
Ostres, crec que mai te vist plorar! Tu, sempre tan calmada y reflexiva... Potser per aquest motiu sempre has sigut un suport perfecte per a mi. Jo, tan emocional y explosiva... Sort que hi ets, per compensarme. Saps que per a mi has sigut una segona mare, y que ara que veig que perilla el meu lloc privilegiat de "la teva nena petita", no puc evitar entristirme tant com quan sentia que l'Hector t'allunyava de mi. Al final, com em dius tu sempre, tot es posa al seu lloc, i m'estimare tant a aquest petit invasor com a l'Hector. La familia! Espero seguir ocupant un lloc a la TEVA familia :) Si ho has fet així de be amb mi, imaginat com ho faras amb el petit! :* I callu ja que al final em posaré a plorar al tren :S T'estimo :)
ResponderEliminar¡hahaha! Tot el que no ploro jo ho fas tu .P
EliminarEs clar que formes part de la família!! Y poder seràs tu qui s'oblidarà de mi encandilada pel petit/a. Que ja m'han dit les amigues que desapareixes del mapa quan ets mare .S
Dóna igual #tenerunahermanaeslomas
Las dichosas hormonas,sobre todo los primeros meses del embarazo,nos juegan muy malas pasadas,pero es verdad que sacar todo fuera es mejor que guardaselo y expresar las emociones hace que te sientas mejor,la chica que me hacía acupuntura me recomendo eso mismo,no guardarse nada,aunque a veces cuesta mucho hacerlo,verdad?
ResponderEliminarDe todas formas,mucho animo y ya veras como segun avance el embarazo te vas encontrando mas serena,yo creo que la mayoría de mbarazadas hemos pasado algo parecido.
Un besito y nos seguimos leyendo ;-)
¡¡Muchas gracias Sonia!!
EliminarLo mejor supongo que es dar rienda suelta y no darle más vueltas, como bien dices mejor no dejar nada dentro. ¡Incluso el bebé ha de salir! ¡¡hehe!!
Un abrazo,
Calla, calla mujer qué vas muy bien, estás a punto de llegar a segundo trimestre, ¡mi favorito! No conozco a nadie que no se lo haya pasado bien del 4to al 7mo mes, hablo de embarazos sin complicaciones, claro. No te voy a decir qué hacer porque eso es muy pesado, pero trata de ir a tomar un poco de aire, dar una vuelta despeja a mente, distráete, come bien y trata de dormir suficiente, ve pelis lindas y no veas noticias. jejeje. ¿Ya sabes si es niño o niña? ¿Nos lo vas a contar? Qué emoción :) Si ya lo contaste en otro post y me lo perdí... buuu shame on me!
ResponderEliminarAbrazos desde Budapest
No, no. Tranquila que no sé todavía el sexo... y tardaré un poco en saberlo pq no tengo cita hasta de aquí un mes. Pero tampoco tengo mucha intriga, está guay esto de ir poquito a poco .)
EliminarTe haré caso y miraré más películas y intentaré salir un poquito más... más ahora que llega el buen tiempo
Que aquí estoy bastante recluida la verdad :S
No había pasado por aquí estos días porque anduve liada pero nada mejor que un domingo de esos de pijama todo el día para pasarme por tu casa (espero que no te importen mis pintas domingueras jajaja). A ver si te anima esto, pero qué barriga más mona por Dios!! jajaja fuera las penas, y si las tienes qué c*** estás en tu derecho y tu niñ@ va a salir perfecto aunque llores y todo lo demás. Yo lloré 7 mares y parte de un río y tengo un niño que se parte y se monda, asi que palante y disfruta de cada momento de la manera que te salga. Un besote!
ResponderEliminar¡Ai! Muchas gracias por tu comentario y por alabar mi barriga-botoncito ¡haha! Nadie lo había hecho antes .)
EliminarMe ha gustado mucho tu comentario y pienso que tu look dominguero es lo más. ¡Arriba la zapatilla!
Deseo vuelvas pronto,
Hola Montse, antes que nada quiero agradecerte que participes en el sorteo y tu comentario!
ResponderEliminarTambién quiero felicitarte por tu embarazo! <3 soy seguidora de varios blogs de madres y padres, no soy madre aun, pero sé que gracias a todas estas lecturas el camino será más fácil, personalmente te agradezco muchísimo este post tan sincero, me parece una historia preciosa y real, que como tia de varios chiquitines, puedo decir que tb recuerdo cosas así. Aunque tengas estos "altibajos" seguro que todo habrá valido la pena cuando tengas al bebé.
Gracias por compartirlo! un beso
¡Muchas gracias por pasarte por aquí!
EliminarMe hace mucha ilusión que te guste el blog, intento hablar un poco de todo lo que es mi mundo y el bebé cada día coge más protagonismo.
La verdad es que desde que escribí el post, con tantos comentarios de ánimos, me encuentro mucho mejor y más segura así que soy yo quien tiene que agradecer vuestro apoyo
¡Un beso guapa!
No te preocupes, es normal... En el embarazo todo es normal, ya lo verás!
ResponderEliminar¡haha! Ya me estoy dando cuenta que al principio todo es extrañamente asustadizo y con el tiempo vas dándote cuenta de que todo es extrañamente normal
EliminarUn abrazo guapa (que aunque no lo quieras para mí eres una top ¡hehe!)
¡Hola! Muy chulo tu blog ¡ya te sigo!
ResponderEliminarPor tu temática creo que te va a gustar mucho el blog de mi hermana: http://thedorothysredshoes.blogspot.com.es/
Si tienes un ratito para chafardearlo ya me contarás que te ha parecido
¡Un beso!
Hola!
ResponderEliminarYo tampoco sabía que estabas embarazada. Enhorabuena! ¿Sabes? Yo no creo que sea malo para el bebé que llores un poco y te desahogues si lo necesitas. Es algo fisiológico no emocional en sí. Seguro que lo compensas con montones de risas y música y el ejercicio y la dieta. Lo que sí es seguro es que estarás preocupada eternamente. Es lo que tiene ser madre, empiezas a estar preocupada en el embarazo (o el proceso adoptivo) y sigues así toda la vida ;-) Que vaya todo muy bien, iré siguiendo tu evolución por el blog.
¡Muchas gracias por pasarte por aquí!
EliminarLa verdad es que ya me he hecho a la idea de que sufriré siempre... intento no escuchar mucho mi cabezota y para eso tengo el blog y vuestros comentarios que me ayudan un montón ;)
Un besote,